Ratko Martinović oficir Jugoslovenske kraljevske vojske , bio je jedan od četničkih vođa u leto 1941 godine. Već u avgustu iste godine, uvidevši kukavičku politiku Draže Mihailovića (sa kojim se krio na Ravnoj gori od maja do avgusta) koji je zabranjivao napade na žandare i Nemce , odlazi sa grupom istomišljenika na prostor Valjevskog okruga i u koordinaciji sa partizanima učestvuje u borbama oko Krupnja, Šapca i Loznice. Uskoro mu se pridružuje i valjevski sveštenik Vlado Zečević.
Ratko Martinović odbija da se stavi pod komandu Draže Mihailovića a u pismu koje mu je napisao zajedno sa Vladom Zečevićem odgovara: ,, Ako stupite u borbu protiv Nemaca, priznajemo vas za svog komandanta. U protivnom, mi borbu produžavamo, a vas ne priznajemo za komandanta.”
Želeći da spreči sukobe sa Nemcima, pukovnik Mihailović ga je osudio na smrt ,, zbog dezerterstva i neposlušnosti” a u isto vreme i Nemci su ga ucenili sa 50.000 dinara.
Na pitanje Rodoljuba Čolakovića odgovara:
– Dobro poručniče, zar se ne bojite što vas je Draža osudio na smrt?
– Kakav Draža, meni je kao oficiru i patrioti savest mirna: ja se borim protiv neprijatelja, a to nije zabranjeno ni po kakvim pravilima jugoslovenske vojske.
Nakon četničkog napada na Užičku republiku Ratko Martinović prelazi sa Vladom Zečevićem i celom četom na stranu partizana.
Dobio je dužnost Načelnika štaba Valjevskog partizanskog odreda, koji je u decembru 1941. godine narastao na 1800 boraca.
Kraj rata dočekao je u činu pukovnika i načelnika Glavnog štaba NOV i PO Srbije.
,, Ja vam kažem da onaj koji je od mene više Nemaca ubio toliko puta više od mene vredi.”
Na žalost, buržoaska vlast u Srbiji izjednačila je istinske borce protiv fašizma i one koji su tokom Drugog svetskog rata bili sluge fašista. Primer Ratka Martinovića i popa Vlade Zečevića svedoče da su jedini borci protiv okupatora u Drugom svetskom ratu bili pripadnici NOV i POJ.
Smrt fašizmu-sloboda narodu!